گذر عمر ببین و غم آینده مخور

در دوران کودکی، زمانی ک هم سن و سالهایم، سریال های کودکانه می دیدند، من عاشق سریال پزشک دهکده و سریال پرستاران بودم، کمی بزرگ تر که شدم، زمانی ک دوستانم به فکر ظاهر خود بودند و با ذوق و شوق از اتفاقات اطرافشان زیر درخت بزرگ توی حیاط مدرسه حرف می زدند، من در رویاهایم، خودم را جایگزین پزشکی میکردم که در سریال ها دیده بودم، آنقدر در رویاهایم فرو میرفتم ک غافل از گذر زمان میشدم، بزرگ تر که شدم به جای خرید و پارک و خوش گذرانی های متناسب سنم، فقط درس می خواندم و درس می خوانم، اوقات فراغتم رمان پزشکی می خواندم، پزشکی قبول شدم، با خود گفتم که دیگر تمام شد و الان وقت خوش گذارنیست و جبران گذشته، ولی دیگر برای عروسک بازی و راه رفتن بر روی سکوهای کنار خیابان دیر شده بود، دیگر ن خبری از حیاط مدرسه بود و ن خبری از آن درخت، دیگر آن نیمکت نبود، دوستانم هر کدام به سمت و سوی رفته بودند و درگیر زندگی خودشان، پا به دانشگاه که گذاشتم، با خود گفتم الان وقت شروع کردن است و جبران مافات، ولی ای دل غافل، تازه شروع سختی ها بود، جان کوییرا، گایتون، هاریسون و سیسیل پا به زندگیه کوچک من گذاشته بودند، آنقدر غرق آن ها شده بودم که تا به خودم آمدم، نیمی از جوانی هم گذشته بود و من حتی متوجه آن نشده بودم، زمان شادی را هربار به آینده موکول می کردم و زمان حال را می سوزاندم به بهای رسیدن به خواسته هایم، دانشگاه ک تمام شد، باز با خود گفتم موقعش فرا رسید الان وقت زندگی کردنه، هنوز در حال هوای فارغ التحصیلی بودم ک خودم را وسط درمانگاه در یکی از روستاهای دورافتاده ی استان محروم خودم دیدم، روز اول فروردین به جای اینکه کنار خانواده باشم، بر روی صندلی داخل درمانگاه نشسته بودم و هراس روزهای ابتدایی کرونا را داشتم، با خودم ک فکر میکنم میبینم ک من گذشته را با وعده ی پوچ و تو خالی آینده برای خودم تباه کردم، روزی ک قرار شد عکس فارغ التحصیلیمان را بعد از یک سال بگیریم، درنگ نکردم، دیگر کرونا و مسافت برایم مهم نبود، همین که خودم را در کنار ساختمان فیروزه ای و کسانی که هفت سال با هم زندگی کرده بودیم، تصور می‌کردم حالم را خوب میکرد، دیگر سعی میکنم زمان حال را فدای آینده نکنم

روانپزشکی و انیشتین

آرامشت، آرزویم است.

طرح من دارم میاااام